Sommigen weten het, anderen niet,
maar in 2011 vertoefde ik geruime tijd aan de Thai-Birmese grens.
Ik werkte daar mee in de teacher training van het Mae La Refugee Camp en Karen Teacher Training Center (KTTC) in Birma zelf. Dat laatste was best spannend, aangezien ik illegaal Birma toen ben binnengesmokkeld met een bootje.
De problemen in Myanmar zijn na mijn vertrek even zogenaamd 'gaan liggen' (2016-2021 - remember, als Aung San Suu Kyi mee regeerde), maar na de staatsgreep in 2021 terug opgelaaid. Dat is nog maar zacht uitgedrukt.
In t kort = Er leven zo'n 86.000 tot 90.000 vluchtelingen uit Myanmar in negen kampen aan de grens met Thailand, voornamelijk etnische Karen, maar daarnaast zijn er tienduizenden tot honderdduizenden ongeregistreerde migranten en staatlozen in de omliggende dorpen en steden zoals Mae Sot, waardoor het totale aantal Myanmarezen (vluchtelingen, migranten, staatlozen) in Thailand in de miljoenen loopt, met een grote groep in de grensregio. De situatie is dynamisch door de aanhoudende crisis in Myanmar. Het is sinds de jaren 80 dat de eerste vluchtelingen aankwamen. Velen zijn naar een zogenaamd 'derde land' kunnen uitwijken; maar nog meer zitten uitzichtloos vast. Daarmee word ik hier elke dag geconfronteerd...
Ik ben in Mae Sot. Daar zijn zo'n 70 Migrant Learing Centers (MLC's) waar duizenden kinderen school lopen, die door hun administratieve situatie geen recht hebben op onderwijs. Deze staan los van de scholen in de eerder vermelde vluchtelingenkampen, hier zo'n 60 km verder op de grens.
In de New Blood School, waar zo'n 1000 migranten en vluchtelingen school lopen, kom ik nu mijn derde jaar op rij. Ik geef er aan elke klas een expressieworkshop; iets waar totaal geen oog, tijd en energie voor is, in de overlevingssituatie.
Enkele impressies...
No comments:
Post a Comment